زبان‌های منطقه‌ای نقش بسیار مهمی در حفظ هویت فرهنگی و تنوع زبانی هر کشور و منطقه دارند. این زبان‌ها که در بسیاری از نقاط جهان گویش می‌شوند، اغلب به عنوان بخشی از میراث فرهنگی و تاریخی ملت‌ها شناخته می‌شوند. با این حال، در دنیای امروز که زبان‌های جهانی مانند انگلیسی، اسپانیایی و چینی در رتبه‌بندی جهانی از نظر تعداد گویشوران و کاربرد بین‌المللی پیشتاز هستند، زبان‌های منطقه‌ای با چالش‌های متعددی مواجه شده‌اند.

در رتبه‌بندی جهانی زبان‌ها، معیارهای مختلفی از جمله تعداد گویشوران، گستردگی جغرافیایی، تأثیر فرهنگی و اقتصادی، و میزان استفاده در آموزش و رسانه‌ها بررسی می‌شود. زبان‌های منطقه‌ای معمولاً از نظر تعداد گویشوران در رتبه‌های پایین‌تر قرار می‌گیرند، اما ارزش فرهنگی و اجتماعی آنها بسیار بالاست. به عنوان مثال، زبان‌های کردی، بلوچ، مازنی و گیلکی در ایران، یا زبان‌های اسکاتلندی و ولزی در بریتانیا، هر کدام به عنوان زبان‌های منطقه‌ای دارای اهمیت ویژه‌ای برای حفظ هویت مردمان آن مناطق هستند.

با پیشرفت تکنولوژی و افزایش ارتباطات جهانی، بسیاری از زبان‌های منطقه‌ای با خطر فراموشی و کاهش تعداد گویشور مواجه‌اند. این موضوع اهمیت توجه و حمایت از زبان‌های منطقه‌ای را در سطح ملی و بین‌المللی دوچندان می‌کند. حفظ این زبان‌ها نه تنها به معنای حفاظت از تنوع زبانی است، بلکه به حفظ فرهنگ، سنت‌ها و دانش بومی نیز کمک می‌کند.

در نهایت، زبان‌های منطقه‌ای در رتبه‌بندی جهانی ممکن است جایگاهی پایین‌تر از زبان‌های پرجمعیت داشته باشند، اما نقش آنها در تقویت هویت ملی و فرهنگی غیرقابل انکار است. ترویج آموزش و رسانه‌های محلی، و حمایت‌های قانونی و اجتماعی می‌تواند به حفظ و احیای این زبان‌ها کمک کند و آنها را از خطر نابودی نجات دهد.